Life as a Loper

Als ik statistieken van de voorbije week wilde opstellen, dan zouden “Belgium”, “off campus” en “I’m mayoring in English” de meeste hits opleveren. Ik heb er namelijk een week vol activiteiten voor de nieuwe internationale studenten opzitten. Vermoeiend, maar ook heel leuk en heel nuttig!

Van de nieuwe internationale studenten is 99% afkomstig van Azië, en daarvan nog eens 95% van Zuid-Korea. Gek genoeg hebben de Amerikanen meer last met het uitspreken van mijn naam dan met die van de Aziatische studenten. Ik stel hen altijd meteen gerust dat zelfs in België mensen hem foutief uitspreken. Een Amerikaanse studente die ons een rondleiding van de campus gaf, doopte me dan maar om tot Nannie.

Op een week tijd is het verschil in vriendelijkheid en behulpzaamheid al erg duidelijk geworden. Ik heb wat problemen gehad met het registreren voor mijn vakken, maar alles is in orde nu dankzij een directe aanpak van het personeel. Ik kan nu al bevestigen dat studenten hier veel sneller en beter ondersteund worden dan aan de KU Leuven. Ze beschouwen je hier duidelijk niet als een nummer maar als een student. Of, zoals de studenten aan UNK genoemd worden, als een Loper (de term is afkomstig van antelope, de mascotte van UNK).

Het zijn dus al drukke dagen geweest, en beetje bij beetje pas ik mij aan aan the American way of life. Ik kan ondertussen al zelf naar de campus rijden: heel makkelijk hier met die rechte straten en die automatische versnellingsbak! Ook het eten is geen probleem, al kreeg ik wel wat heimwee naar ne goeie frut vant frituur toen de Aziaten me vroegen wat typisch Belgisch eten is. Van een cultural shock is niet echt sprake. Zoals een prof antwoordde toen ik zei dat ik al enkele keren in de VS geweest was, I’m “kind of a veteran”.

Toch zijn er heel wat dingen die ik nog niet gedaan heb waar ik ongelofelijk naar uitkijk, zoals bijvoorbeeld Halloween en Thanksgiving. Ik kan maar best een bucket list opstellen want ik weet nu al dat de semester voorbij gaat zijn voor ik het goed en wel besef. En bovenaan dat lijstje komt ongetwijfeld ‘genieten’ te staan!

Tijdreizen

Alle begin is moeilijk. Zowel het starten van een blog als het hele Erasmus-avontuur op zich. Maar hier ben ik dan, op 10.668 meter hoogte, ergens boven de Atlantische Oceaan, die moeilijkheden aan het overwinnen.

Afscheid nemen is nog zoiets moeilijk. Niet alleen van dierbaren (Expo, Pongo, Lotje & Sloeber included), maar ook van materiële dingen. Ik zou een hele paragraaf kunnen wijden aan mijn bed maar misschien beter van niet. Het is vreemd om op je kamer te staan en te beseffen dat je daar de komende vier maanden niet zal zijn. Maar met al het bloed, zweet en tranen dat het me gekost heeft om hier te zijn, kan en mag niets me tegenhouden. Studeren in de VS is altijd al een droom van mij geweest. Voor een jaar op uitwisseling gaan na het middelbaar was ik nog niet klaar. Ondertussen, na mijn bachelor, ben ik dat wel (slechts vier maanden hé, niet in paniek zijn dat ik plots een jaar wegblijf).

Aangezien mijn dag vandaag voornamelijk bestaat uit een milde vorm van tijdreizen (het is vooral heel vermoeiend) valt er niet zoveel te vertellen. Buiten dan misschien dat vliegtuig-eten nog steeds niet echt lekker is en dat vliegtuigen wel wifi kunnen aanbieden (tegen betaling, grmbl) maar bij de minste turbulentie nog steeds aanvoelen alsof je met je fiets over kasseieren dobberde (maal tien). Valt daar nu echt niets aan te doen? Een gevoel van opluchting gaat door me heen wanneer ik de skyline van Chicago zie opduiken.

Negen uur, drie films, veel turbulentie en een paar vingerafdrukken later bevind ik me officieel op Amerikaanse bodem. And so the adventure begins!